Mentale support voor patiënt en ons
Publiceerdatum
Pepita de Vries (28 jaar) werkt sinds 2016 in het Spaarne Gasthuis. Eerst als leerling en nu 2 jaar als verpleegkundige. Sinds de start van de corona-unit in het Spaarne Gasthuis, werkt zij op deze bijzondere afdeling. In dit blog geeft Pepita ons een kijkje in hoe zij en haar collega’s het werken ‘in de frontlinie’ beleven.

Zorgen voor de patiënten op de corona unit is niet altijd makkelijk. Gelukkig doen we het allemaal samen en hebben we als collega’s veel steun aan elkaar.
Snel achteruit
Het moeilijke aan dit virus is dat elke patiënt er anders op reageert. Zo zijn wij blij als patiënten weer goed genoeg zijn om naar huis of een revalidatiecentrum te gaan. Maar het gebeurt helaas ook dat patiënten van het een op het andere moment zich (veel) minder goed voelen. Het kan ineens snel achteruitgaan. Wij leveren dan met alle verpleegkundigen, artsen, zorgassistenten en de andere disciplines de beste zorg die we kunnen geven.
Afscheid nemen
Sommige patiënten maken de keuze dat zij niet meer naar de IC willen als het te slecht gaat. Als de patiënt dan achteruitgaat, kan dit betekenen dat ze (snel) komen te overlijden. Zodra wij merken dat het niet goed gaat en de patiënt het mogelijk niet gaat halen, brengen we de familie op de hoogte en wordt er een uitzondering gemaakt op de ‘geen bezoek’ -regel. De familie mag in dat geval natuurlijk wel langskomen om afscheid te nemen. Dit is normaal gesproken al een verdrietig moment, maar op de corona unit helemaal. De familie moet net als wij volledig in pak en met mondkapjes voor, naar binnen. Wij begeleiden de familie en bieden zoveel steun als we kunnen voor dit moeilijke moment.
Mentale steun
Mijn collega had een patiënt waarvan we wisten dat die kon gaan overlijden. Zij heeft haar hele dienst zoveel mogelijk bij de patiënt gezeten en verhalen met hem gedeeld. Op het moment dat de patiënt zijn laatste adem uitblies was zij bij hem en heeft ze zijn hand gepakt. Wij zorgen er met zijn allen zoveel mogelijk voor dat niemand alleen komt te overlijden en dat er bijna altijd iemand van ons bij is. Deze steun wordt door de patiënt en familie als prettig ervaren, maar het maakt het niet minder verdrietig dat familie er niet gewoon zelf bij kan zijn. Op ons als zorgverleners maken dit soort heftige gebeurtenissen indruk, en dat kan samen met de hoge werkdruk soms zorgen voor (mentale) stress.
Gelukkig zijn er in het ziekenhuis veel mogelijkheden om goed voor onszelf en collega’s te zorgen, zodat we op de been blijven. Bijvoorbeeld door de inzet van buddy’s tijdens je dienst, gespreksmaatjes waar je altijd terecht kan, Peer Support of als dat niet genoeg is, professionele hulp.