Tijdens carnaval had ik al een verpleegsterstenue aan

Er is nog een foto van mij als kind, gemaakt tijdens carnaval, waar ik op sta met een verpleegsterstenuetje aan. Dus je kunt wel zeggen dat het willen zorgen voor anderen er altijd al in heeft gezeten. Eigenlijk heb ik nooit bedacht om iets anders te gaan doen. In 1991 ben ik begonnen met de opleiding tot verzorgende. Toen ik daarmee klaar was, was ik net 18 jaar.

Ik had alleen nog maar stages gelopen en ik was nog niet aan toe aan een vaste baan. Dus toen ben ik voor een uitzendbureau gaan werken. Via dat uitzendbureau kwam ik terecht in de verpleeghuiszorg. Daar had ik het zo naar mijn zin dat ik er een hele tijd ben gebleven. Ik werkte met ouderen met dementie. En hoewel ik dat nog steeds een geweldige doelgroep vind, had ik op een gegeven moment toch weer behoefte aan een nieuwe impuls. Ik raakte een beetje afgestompt. Toen ben ik overgestapt naar de revalidatieafdeling in de Janskliniek. Eerst als verzorgende IG en de laatste periode op het medische secretariaat.

Zes jaar geleden heb ik een open sollicitatie gestuurd naar het Spaarne Gasthuis voor de functie van doktersassistente. Ik wilde mezelf nog weer verder ontwikkelen en hier kreeg ik daarvoor de kans. Ik ben de assistente van de artsen op de polikliniek, maar daarnaast maak ik soms de roosters en begeleid ik stagiaires, als die er zijn. En ik ben Epic Superuser. Ik ben digitaal redelijk onderlegd en ik vind het leuk om te kijken hoe zaken nog efficiënter kunnen op de poli.

Het enige wat is soms mis is het verpleegtechnische, het medisch inhoudelijke. Ik zou bijvoorbeeld graag willen leren bloed afnemen voor de afdeling. Omdat Atalmedial het zo druk heeft, is het vaak een hele puzzel om de bloedafname op dezelfde dag te plannen als een polibezoek. Onze patiënten komen uit het hele land. Je wilt voorkomen dat ze nog weer een keer extra naar het ziekenhuis moeten reizen.

Dat de zorg is veranderd zie ik in mijn werk, maar ook privé. De consulten zijn korter, er is minder tijd om met een patiënt in gesprek te gaan. Dat merk ik zelf ook als ik bijvoorbeeld naar de huisarts ga. Tegelijk zijn mensen mondiger geworden en dat zien we natuurlijk ook terug op de poli. Patiënten hebben soms zelf al op internet opgezocht wat ze mankeren en dan willen ze dat daar direct actie op wordt ondernomen. Sommigen kunnen daarin best dwingend zijn. 

Toen ik begon, liepen verpleegkundigen nog in een schort, een jurkje. Dat voelde vaak best frisjes aan. En je moest heel veel handmatig doen: temperaturen, bloeddruk meten. Daar heb je nu allemaal apparaten voor. Daardoor verandert ook het contact dat je hebt met de patiënt. Het is minder fysiek. Bovendien worden patiënten gestimuleerd om zo veel mogelijk zelf te doen, zoals zelf wassen, zelf aankleden. Vroeger namen we dat standaard over, daar stonden we eigenlijk helemaal niet bij stil. En ik moet bekennen dat ik het ook best lastig vind om met de handen op de rug te blijven staan. Ik merk dat ik geneigd ben snel in de rol te schieten van coach en adviseur, terwijl het soms beter is de patiënt zelf even te laten nadenken. Als iemand na een maagverkleining toch weer aankomt kan hij met wat gerichte vragen van mij vaak zelf ook bedenken waar dat aan ligt, zonder dat ik hem vertel dat hij zich beter aan de richtlijnen moet houden.

Er zijn heel veel vooroordelen over mensen met overgewicht. Dat ze bijvoorbeeld alleen maar fastfood eten en cola drinken. Maar sommige mensen hebben minder remmingen of een fout in de aanleg van het DNA waardoor ze zich nooit verzadigd voelen. Ze willen wel minder eten, maar ze hebben altijd een hongergevoel. De meesten hebben ook al van alles geprobeerd om af te vallen, maar door die afwijking komen ze net zo hard weer aan.

De meeste mensen met overgewicht, en dat worden er steeds meer, kunnen wij niet helpen. Pas als je een BMI hebt van boven de 40 kom je in aanmerking voor een maagverkleining. Of bij een BMI van 35 in combinatie andere aandoeningen, zoals een hoge bloeddruk, suikerziekte of een slaapapneu. Als mensen daar niet aan voldoen wordt de operatie niet vergoed. En ook met een maagverkleining blijft afvallen hard werken. Mensen moeten zich levenslang aan de richtlijnen houden. Het is echt geen eenvoudige oplossing.

Patiënten bellen ons de hele dag door met vragen. Of ze mogen tillen, wanneer ze weer seks mogen hebben, of ze mogen sporten, of als ze zich ongerust maken. Veel van die informatie staat in de folders, maar mensen willen gewoon liever persoonlijk iemand spreken. Dus pakken ze de telefoon. In de toekomst zouden veel van die vragen door een chatbot beantwoord kunnen worden. Hopelijk kunnen we in de toekomst ook een beeldbelspreekuur inrichten. 

Ik verwacht dat veel administratieve taken gedigitaliseerd gaan worden. Daar zou ik persoonlijk ook heel blij mee zijn, want daar ben ik nu het grootste deel van mijn tijd aan kwijt. Ik denk wel 95%. De tijd die dan vrijkomt zou ik graag veel meer patiëntcontacten willen. Ik zie bijvoorbeeld wel voor me dat wij veel van het voorbereidende werk gaan doen. Dat ik aan een patiënt bijvoorbeeld vast kan uitleggen welke medicatie er is, waar iemand voor in aanmerking komt en welke medicatie vergoed wordt. Dat wordt nu allemaal gedaan door de artsen en die hebben het al hartstikke druk. Als je dit soort werk bij hen kan weghalen, krijgen zij meer tijd om zich bezig te houden met de complexe patiënten. En ik zou meer willen doen in de begeleiding van patiënten, om ze te coachen zodat ze na de operatie op het goede spoor blijven.

Voor mij is het belangrijk om me te blijven ontwikkelen, om steeds nieuwe dingen te leren. En ik denk dat dat voor meer mensen geldt. Het is voor het ziekenhuis belangrijk om mensen die kansen te bieden, want anders zullen ze dat elders gaan zoeken. Het is sowieso een uitdaging om mensen aan de zorg te binden. Veel mensen denken dat verpleegkundigen alleen billen wassen en luiers verschonen. Ze hebben geen idee van wat er allemaal mogelijk is, hoe veelzijdig de zorg is. Dat zouden we als ziekenhuis best wat meer mogen laten zien.