Britt vertelt
De blog-reeks ‘Hoor Floor’ is een knipoog naar Florence Nightingale en staat voor het luisteren naar de verpleegkundige Floor (m/v) en de ‘werkvloer’. We hopen met een reeks verhalen de ervaringen te delen van allerlei verschillende mensen uit verschillende afdelingen en functies. Tijdens de covid-periode doen ook verpleegkundigen uit het Spaarne Gasthuis in de media hun verhaal.
‘Je bijt je kiezen op elkaar’ Britt Grevelink (27), ic-verpleegkundige
De 27-jarige Britt Grevelink, ic-verpleegkundige, rent de hele dag de benen uit haar lijf. “Op een covid-ic ben je constant bezig: alles installeren, intuberen.” In de koffiekamer van het Spaarne Gasthuis in Haarlem gingen zij en haar collega’s anderhalve week geleden bij elkaar staan. Op afstand, dat wel, maar om een beetje steun te bieden. “Je denkt: nú moet er toch een einde aan komen. Maar dat doet het niet.”
Grevelink is in maart afgestudeerd. Ze koos voor de ic omdat ze verdieping wilde als verpleegkundige. Haar carrière kende wel een heftige start, zegt ze. Ze merkt de laatste weken een duidelijk verschil met de eerste coronagolf. “Toen nam het aantal covid-patiënten op de ic op een gegeven moment af. Maar nu komen er alleen maar meer bij.” Haar laatste vakantie was in september. Het nieuwe jaar zal ze verwelkomen in het ziekenhuis.
Grevelink maakt een kordate indruk, ze ziet er niet uit als iemand die zich snel gewonnen geeft. Maar er zijn momenten dat ze er doorheen zit. Een knuffel kan af en toe, mits in volledige ic-uitrusting. “Het is nog steeds pak tegen pak, niet huid op huid. Maar het helpt.”
Ze mist ontspanning. “Een terrasje pakken, dát zou fijn zijn. Nu kom ik thuis, eet en slaap ik, en ga ik weer aan het werk.” De laconieke houding van mensen rond de feestdagen irriteert haar. “Ik moet op de covid-afdeling ook gezonde veertigers afscheid laten nemen van hun geliefden voordat we ze in slaap brengen, zonder te weten of ze weer wakker worden. Dan hou ik de telefoon vast zodat ze kunnen videobellen.” Hoe is dat? Na een korte stilte: “Nou, je bijt je kiezen op elkaar.”
Ook als de energie uit het puntje van haar tenen moet komen, geeft ze alles, vertelt ze. “Ik zing nog steeds op de afdeling, vooral voor ouderen die een beetje in de war zijn. Dan pak ik de iPad, zetten we Vader Abraham op, liedjes van vroeger. Als het moet, doe ik zo gek als een deur.”
Het artikel met meerdere ervaringen uit Nederlandse zorg, lees je op online op de Trouw pagina