Emancipatie van de verpleegkunde

Extra uitbetaling?!

Eén collega begint over een extra uitbetaling in de maand september. Hoor ik dat goed? Een extra uitbetaling?! Waarom krijgen we dat eigenlijk? Als verpleegkundige krijg je namelijk niet snel een bonus of extra beloning voor bijvoorbeeld een cursus die je hebt gevolgd. Vanuit dat gesprek begon een collega te vertellen wat ons vak voor haar betekent. Onbedoeld gaf zij een mooie speech, die ik graag had willen opnemen. Deze blog is een samenvatting van die speech, met een eigen twist.

Wij zijn uniek

Verpleegkundigen en verzorgenden zijn essentieel in onze samenleving. Wat wij doen is zo uniek! Hoe vaak sta je zo dichtbij mensen? Ben je betrokken bij families? Leer je onbekenden kennen? Weet je zoveel van het menselijk lichaam, maar ook van de persoon zelf. Is klinisch redeneren een vast onderdeel van je werk. Werk je samen met zoveel disciplines. Is jouw aandeel in het behandelplan zo groot dat het kan gaan over leven en dood. En hoeveel kwaliteit van leven iemand heeft.

Ondergewaardeerd voelen

Verpleegkundigen mogen zichzelf en het vak meer profileren. Wij vinden wat we doen heel normaal. We verwachten daarom ook niets extra’s. Terwijl dat in de commerciële bedrijfstak bijvoorbeeld veel meer vanzelfsprekend is. Doe een cursus en je krijgt salarisverhoging, even kort door de bocht gezegd. Van de patiënten en naasten krijgen we enorm veel waardering, maar toch voel je je soms ondergewaardeerd.

Die éénmalige uitkering in september kwam door de CAO, wanneer gaan verpleegkundigen verdienen waar wij recht op hebben? Ik vind namelijk dat de verantwoordelijkheid die wij hebben niet in verhouding staat met wat wij verdienen.

Alles in één

Op komen voor onze patiënten/cliënten doen we dagelijks. Die collega in de nachtdienst zei dat heel mooi: “Als verpleegkundige ben je de advocaat van je patiënten”. Maar je wilt niet voor dokter spelen, het gaat om gelijkwaardig samenwerken en gedeelde besluitvorming. Opkomen voor je vak, je patiënten en jezelf: regie nemen. In een eerdere blog zei ik al dat je als verpleegkundige een bijzondere menssoort bent, je bent alles in één. Er zijn namelijk zoveel beroepen die je als verpleegkundige (indirect) ook uitvoert:

– advocaat;

– fysiotherapeut;

– politieagent (wanneer je bezoek moet wijzen op de drukte of bezoektijden);

– secretaresse (ik hoop dat het project (ont)regel de zorg landelijk en in het Spaarne Gasthuis gaat helpen om onnodige administratie te verminderen);

– technicus (infuuspompen die blijven piepen, tv’s die niet werken, etc.);

– schoonmaker (voorbeelden zijn hier niet nodig);

– wetenschapper (mooi om te zien dat evidence based practise steeds meer een toevoeging aan het dagelijks werk is. Helemaal dankzij de nieuwe beroepsprofielen en opleidingen als verplegingswetenschappen);

– wiskundige (ik ben stiekem nog steeds trots dat ik die tien voor verpleegkundig rekenen heb gehaald);

– patiënten vervoer;

En zo zijn er nog veel meer, wat zijn jouw aanvullingen?

Verpleegkundig leiderschap

Maar wanneer komen we op voor onszelf? Nemen we meer (verpleegkundig) leiderschap? Ik word optimistisch van collega’s die blogs en vlogs maken. Laat iedereen zien hoe mooi ons vak is, waar we trots op zijn, maar het geeft ook een inzicht in wat er speelt.

Hoe flexibel je als verpleegkundige/verzorgende moet zijn, hoe hard je werkt, hoeveel verantwoordelijkheid je hebt, hoeveel je moet weten en continue op peil moet houden om verantwoord te handelen en om zowel veilig te leren als te werken. Staan voor gezonde zorg. Het is niet vanzelfsprekend wat wij doen. Ons vak vraagt om emancipatie. Al zijn het eerder, jij en ik zelf, die daarom moeten vragen. Emancipatie van de verpleegkundigen.

Geschreven door: Naomi

23 oktober 2018