'Door mezelf te zijn kan ik oprecht contact maken’

'Als kinderarts zie ik kinderen van nul tot achttien jaar. Zo heb ik veel contact met ouders van pasgeboren baby’s die op de couveuse-afdeling liggen. Als een kind te vroeg wordt geboren, is er veel angst en spanning. De verpleging leert de ouders hun kind te kennen en begrijpen door de bewegingen en grimassen die hun pasgeborene maakt. Ik onderzoek deze kleintjes het liefst met de ouders erbij. Dat geeft het gevoel dat we het samen doen, ik kan direct vertellen wat ik merk en zie aan hun kind en kan ik eventuele zorgen direct met ouders delen. Dergelijke gesprekken zorgen voor vertrouwen in mijn handelen. Op de kinderpolikliniek zie ik ook oudere kinderen. Dan praat ik zowel met de ouders als met de kinderen, als die daartoe in staat zijn. Want het liefst hoor ik altijd degene om wie het gaat.

Door mezelf te zijn, kan ik oprecht contact maken. Ik vind het belangrijk me verdiepen in wie er tegenover me zit, me open te stellen en met aandacht te luisteren. Juist ook door de verhalen over wat zich in hun wereld afspeelt: social talk brengt me dichter bij mijn patiënt. Laatst kwam er een meisje in de puberleeftijd op mijn spreekuur. Haar vader bleef in de wachtkamer, hij gaf haar daarmee alle ruimte en vertrouwen en toch merkte ik dat ze weerstand had om haar verhaal te delen. We begonnen te kletsen over een serie op Netflix, die over een andere buitenlandse schoolcultuur gaat en gedoe met meisjes op die school betrof. Ik kende alleen de titel, zij alle afleveringen. Dat brak het ijs en daarna konden we samen de diepte in en een open gesprek voeren over haar zorg en gezamenlijk tot een behandelplan komen.’