‘Geen verschillen meer tussen mensen’
Publiceerdatum
Terwijl de eerste golf coronapatiënten het land volledig op zijn kop zet, werd in maart besloten de opleiding geneeskunde te stoppen. Linda Witte, als onderwijscoördinator verantwoordelijk voor zo’n 150 coassistenten, moet ineens alle zeilen bijzetten.
“Het was eerst wel even zoeken. Wat is, nu de opleiding is gestopt, mijn rol? Ik werd gevraagd voor de taskforce bestaffing en merkte al snel dat de coassistenten, toch 150 handen aan een bed, een waardevolle bijdrage zouden kunnen leveren aan de zorg. En andersom zou het voor hen ook heel leerzaam zijn ervaring op te doen in een pandemie. Ze belden mij ook zelf op. Wat kunnen we doen? We willen helpen. We zijn daarom in eerste instantie coassistenten in de laatste fase van hun coschappen gaan terugvragen om te helpen op afdelingen die onder druk stonden.
Lichtstralen
Hoe heftig en ellendig de eerste golf ook was, ik zag ook veel mooie dingen gebeuren. Bereidwilligheid om te helpen, saamhorigheid, hard werken. Er waren geen verschillen meer tussen mensen, we deden alles samen. Vanuit die gedachte zijn we aan de slag gegaan met lichtstralen vanaf het dak van het ziekenhuis, om ons medeleven aan de getroffen families te tonen en deze mensen een gezicht te geven. De lichtstralen stonden symbool voor onze coronapatiënten, de collega’s die hen verzorgden en de patiënten die waren overleden. Het was prachtig.
2400 kilometer afstand
Na de eerste golf kwam er eventjes een periode van rust, waarin ik mijn man weer kon zien. Die had ik door de lockdown al ruim twee maanden niet gezien omdat hij in Spanje woont en werkt. Dat was soms zwaar. Ik zei weleens voor de grap, we moeten hier anderhalve meter afstand houden van elkaar, nou ik moet 2400 kilometer afstand houden van mijn man! Voor die tijd vlogen we om de week naar elkaar toe. Alles wat zo vanzelfsprekend leek, was ineens niet meer.
Gelukkig hadden we facetime, en gingen we regelmatig digitaal ‘uiteten’ met elkaar. Allebei thuis koken en samen, hoewel op afstand, genieten. Je wordt er heel creatief van en je leert de kleine dingen meer waarderen! Toen we elkaar weer echt zagen na de lockdown was dat zo fijn, echt even bijkomen. Inmiddels ben ik weer vol aan de bak in het ziekenhuis. We lopen op ons tandvlees, maar ik weet zeker, we houden vol!”