Om nooit meer te vergeten

Lisa: “Een mevrouw, 20 weken zwanger, met 2 centimeter ontsluiting en gebroken vliezen komt bij ons op de afdeling. Het klinkt niet goed. Er wordt een echo gemaakt. De arts-assistent vindt het moeilijk om de baby goed in beeld te krijgen en heeft het idee dat het al heel laag zit. Ze wil niet te lang zoeken om mevrouw en haar partner niet ongerust te maken. Een gynaecoloog kijkt even mee. Het klopt. Het kindje is overleden. Wat is dit vreselijk. Ik moet slikken en voel zo mee met deze mensen, die dit al eens hebben meegemaakt. Ik verplaats het echtpaar naar de verloskamer waar wat meer ruimte is. “Het spijt me zo”, kan ik uitbrengen en ik laat ze een moment samen om dit verschrikkelijke nieuws te plaatsen. Ik leg uit dat ze op de bel kunnen drukken als ze mij nodig hebben. Ik blijf niet lang weg. Maar dit is de eerste keer dat ik dit meemaak. Ik moet even diep ademhalen.

De bel gaat al snel! Op de kamer geeft mevrouw aan dat ze denkt dat er iets naar buiten komt. Omdat het zo snel gaat heb ik het echtpaar nog niet kunnen uitleggen wat te verwachten. Ik doe handschoenen aan en bereid ze voor. “De huid kan stuk zijn, het is nog heel klein maar alles zit er op en er aan. Soms zien ze er mooi uit en soms wat minder mooi, het kindje is meestal donker van kleur.” Mevrouw wil het graag zien en vasthouden als het geboren wordt. Partner zegt niet zo veel. Het enige wat ik kan vragen op dit moment is het of het met hem gaat.

Ik bel de arts, ga naast mevrouw zitten en leg een arm op haar arm. Ze staart voor zich uit en zegt, “Wat een mooi uitzicht, dit geeft mij zo veel rust.” Ik kijk op en zie de grote afbeelding die op elke verloskamer geprojecteerd is op de muur achter de commode. Elke verloskamer heeft een andere afbeelding

Een prachtig jongetje wordt stil geboren en mevrouw neemt het op haar borst. Ze wikkelt het in haar shirt en raakt het aan, maakt foto’s, praat liefdevol tegen hem. “Mag ik hem nog even bij me houden?”, vraagt ze. De arts en ik zeggen tegelijkertijd “natuurlijk zo lang je wilt!’ We laten de ouders alleen.

We hebben al besproken dat we het kindje in water opbaren nadat ik afdrukken heb gemaakt van een handje en voetje. De watermethode zorgt er voor dat het kindje wat mooier wordt en ook wat mooier blijft. De armpjes liggen al zo vredig over elkaar, dat ik besluit die zo te laten liggen. In het water is hij prachtig, dit vinden de ouders ook. Met de afdrukjes maak ik een mooi boekje, waar ik al mijn liefde in stop. Aan het eind van mijn dienst overhandig ik deze aan de ouders.”

Een boekje met ruimte voor foto’s, lokjes haar en lieve woorden bij het stil geboren kindje. Dit krijgen de ouders als aandenken aan hun overleden kindje. De Vrienden Spaarne Gasthuis ondersteunt dit initiatief van de afdeling verloskunde. Een prachtig voorbeeld van mensgerichte zorg! Vindt u het ook belangrijk dat hier oog voor is in het Spaarne Gasthuis? Steun ons dan! Doe direct een gift via tikkie doneer.